Tineke Postma in de rijen van de groten

Recensent Jacob Haagsma van de Leeuwarder Courant gaf het Friejam-concert van Tineke Postma maar liefst vijf sterren. Zijn recensie vind je op deze pagina. De prachtige foto’s zijn gemaakt door onze vaste fotografe Gitta Overmaat.

“Sonic Halo toert dezer dagen in wisselende bezettingen door Europa, wegens overvloedig gevulde muzikantenagenda’s. Leeuwarden verwelkomt twee invallers, het is het derde concert in deze bezetting. Wat zegt het over de identiteit van deze band, dat de lang niet simpele muziek klinkt als een geoliede machine? Dat er geen struikelblok aan te pas komt? Boekdelen. Sonic Halo is het initiatief van Tineke Postma, alt- en sopraansaxofoniste uit Heerenveen dat met succes de wereld overgaat. Ze vroeg altist Greg Osby erbij, een grote jongen in de New-Yorkse scene, bij wie ze uit pure nieuwsgierigheid en leergierigheid les nam. En achter hen mag de bezetting stevig wisselen de komende weken, Sonic Halo draait vooral om hun interactie. Op de gelijknamige plaat en op de planken.

Maar vlak de rest niet uit. Pianist Florian Weber en contrabassist Clemens van der Feen voegen zich naadloos in dit geluid, dat met veel flair wordt aangedreven door de soms nogal asymmetrisch klinkende grooves van Dan Weiss (ook present op de cd). Zijn ritmes vormen een belangrijke schakel met M-Base, het collectief dat Osby in de jaren tachtig opzett met collega-altist Steve Coleman. Allerlei invloeden van binnen en buiten de jazz werden aaneengesmeed tot een uiterst eigenzinnig geluid, en dat ijlt in Sonic Halo heel elegant na. Dat ligt ook aan de stukken van Tineke Postma, hoewel die zichzelf eerder plaatst in de traditie van helden van cool jazz-snit en omstreken. Maar zo’n stuk als Source code, van haar hand, is bijna ‘vintage’ M-Base, met zijn prikkelend springerige ritmiek en ingekookte structuren. Koren op de molen van pianist Weber, wiens weerbarstige stijl knap uit de staande piano knalt.

In een interview in deze krant maakte Postma nogal werk van de contrasterende stijlen van haar en Osby. In de praktijk komen ze mooi tot elkaar, ofwel: ze spreken elkaars taal vrijwel accentloos. Postma kan heel overtuigend zijn in abstracte betogen die je eerder bij Osby verwacht, en Osby kan weer schitteren in aangrijpende lyriek. Zo had hij de nogal impressionistische Billy Strayhorn-klassieker Chelsea bridge, vooral bekend uiteraard van Duke Ellington, voor zich alleen: een waarlijk schitterende visie op een ruim zeventig jaar oud stuk jazzhistorie, een zingevend stukje lyriek op de zondag. Greg Osby is een reus in de moderne jazz, maar laten we niet vergeten dat Tineke Postma onderhand ook toegetreden is tot de rangen van de grootsten.”

JACOB HAAGSMA