De kracht van de klank
Het was de kracht van de klank die zaterdagavond 10 maart in de Arena van cultuurtempel Neushoorn in Leeuwarden voor een aangename en uiterst boeiende muzikale avond zorgde. Mooi gespeelde harmonieuze melodieën afgewisseld door zeer vrije improvisaties, waarbij geput werd uit allerlei verschillende muziekstijlen variërende van pop tot gospel en van blues, soul en funk tot onversneden jazz. Het is deze mix die zorgt voor het zo eigen en frisse geluid van Talking Cows, het kwartet dat bestaat uit Frans Vermeerssen (tenorsax), Robert Jan Vermeulen (piano), Dion Nijland (bas)en Yonga Sun (drums).
Aanleiding voor hun optreden in Leeuwarden was de masterclass Modern Creative die Frans Vermeerssen de drie voorafgaande zaterdagen aan negen bevlogen jazzmusici had gegeven om hen te leren improviseren op basis van vrijere vormen, met veel invloeden van buiten de jazz en op basis van andere harmonieën. Een missie waarin hij meer dan geslaagd is zo bleek uit het optreden van de masterclassband als voorprogramma van de Talking Cows.
In zeven nummers lieten de bandleden horen wat zij in die drie sessies hadden opgestoken en dat was heel veel. Alleen al het feit dat deze veelal in de traditionele jazz gewortelde musici zo uit hun comfortzone durfde te treden getuigt al van veel lef, maar de zeven nummers die zij speelden klonken ook nog eens als een klok. Goed, hier en daar ging er weleens een inzetje mis, maar daar had de kwaliteit en het hoge niveau van musiceren en improviseren uiteindelijk niet onder te leiden. Zo ontstond er al improviserend een mooi nieuw nummer geïnspireerd op improvisatiestuk ‘Cobra’ van saxofonist John Zorn en kreeg een op muziek gezet gedicht van Herman Melville (schrijver van de klassieker Moby Dick) door het ingetogen spel van de band en ijle zang van Annemiek Zijlstra een haast sacrale uitvoering.
Na de pauze lieten de mannen van Talking Cows in twee bevlogen sets horen hoe je de meer harmonieuze jazz op een geniale wijze door vrij te associëren kunt combineren met allerlei andere muziekstijlen. Zo klonk de gospel ‘Halleluja’uiteindelijk heel jazzy en werd er geïmproviseerd op drie akkoorden die veelal in de popmuziek worden gebruikt.Vooral in het door FransVermeerssen geschreven ‘For Dewey’, een ode aan saxofonist Dewey Redman, was een pareltje. Dat begon met de spannende intro van bassist Dion Nijland met ondersteuning van drummer Yonga Sun en eindige via de staccato pianoklanken van Robert Jan Vermeulen onder een melodieuze saxrif van Vermeerssen in een prachtige apotheose van klanken. Het vonkte en het knetterde en soms schuurde het een beetje, maar het bleef ook swingen. Kortom, muziek zoals muziek uiteindelijk bedoeld is. Verrassend, boeiend en uitdagend te tegelijk.
Foto’s: Albert Smit
terug