Wat zou het worden? Dat is altijd de vraag als er een concert van een gelegenheidsformatie op het programma staat. Een band van muzikanten die elkaar door en door kennen, in allerlei verschillende combinaties hebben gespeeld, maar nog nooit samen op een podium hebben gestaan. Dat is een muzikaal avontuur waarvan niet te voorspellen is welke kan het op zal gaan. Het veroorzaakte zondagmiddag 28 januari een aangenaam soort opgewonden spanning in de fraaie, sfeervolle Catszaal in het voormalige politiebureau aan de Nieuwetad in Leeuwarden. Wat zou het worden met de gelegenheidsformatie Laurens Blinxma (baritonsax), Ghasem Batamuntu (sopraansax, Afrikaanse percussie, didgeridoo), Jasper Blokzijl (piano), Joris Teepe (contrabas) en Owen Hart Jr. (drums), de gelegenheidsformatie die voor Friejam het concertjaar 2018 aftrapte?

Joris Teepe (bas), Jasper Blokzijl (piano) en Ghasem Batamuntu (sax).

Het werd geweldig. Een avontuurlijk optreden van vier bevlogen muzikanten waarbij de vonken er vanaf de de allereerste noten afspatte. De vier hadden het zichzelf niet gemakkelijk gemaakt door te kiezen voor de iconisch jazz uit de jaren ’50 en ’60 van grootheden als Thelonius Monk, Wayne Shorter en Joe Anderson afgewisseld met eigen werk van de uit Los Angeles afkomstige, maar al jaren in Leeuwarden woonachtige Ghasem Batamuntu. Werk waarbij hij qua klankkleur zijn oorspronkelijke Afrikaanse roots niet verloochend, maar die ook wonderwel goed aansluit bij die ingenieuze, melodische jazz uit die jaren ’50 en ’60. Het verrassende was ook dat de heren niet hebben gekozen voor het bekende werk van de jazziconen uit die tijd, maar op zoek zijn gegaan naar ‘vergeten pareltjes’ in hun repertoire. En die hebben ze gevonden. Zo opende ze het concert met ‘We see’ van Monk. Een stuk met tempowisselingen die de band gelijk op scherp zette en waarbij alle muzikanten volop de ruimte kregen om te soleren. De swing zat er direct in. Deze muzikanten beheersen hun instrumenten optimaal en kunnen op een onwaarschijnlijk hoogniveau improviseren. Bovendien speelden ze met veel passie en plezier en die vonk sloeg over naar het publiek in de goed gevulde zaal. Er ontstond daardoor een aangename loungesfeer zoals je die in een echte jazzclub mag verwachten.

Owen Hart Jr.

Batumuntu verraste bovendien door in zijn eigen composities prachtige gedichten te verwerken die hij op de ondersteunde klanken van zijn medemuzikanten met welluidende stem ritmisch voordroeg. Vooral in het nummer ‘Yellow Moon’ bleek dat poëzie en jazz uitstekend samen gaan. De gelegenheidsformatie had uiteindelijk meer repertoire dan speeltijd en dus was het stuk ‘Punjab’ van Joe Henderson het fraaie slot van een aangenaam concert door een bijzondere gelegenheidsformatie die van het begin tot het eind wist te boeien.

Foto’s: Gitta Overmaat